Szwajcaria Lwówecka ( zamiast ).

Miała być wycieczka na szlak kolorowych jeziorek w rejonie Łęknica - Nowe Czaple, ale poranna kapryśna pogoda i niezbyt rokujące prognozy, spowodowały zmianę planów.

Szkoda, bo ok.9 -tej rozpogodziło się i tak już dotrwało do wieczora.

Postanowiliśmy w zamian zwiedzić Szwajcarię Lwówecką, to o rzut kamieniem.

W dodatku setki razy przejeżdżałem obok, nigdy nie odwiedzając tego zakątka.

To widok z przedwojennej kartki pocztowej :

A tu, na te piaskowcowe formacje skalne przyszło się wdrapywać 

( i to będąc w niezbyt dobrej kondycji ).

Na początku tak  :

później tak :

a na końcu tak :

i wreszcie osiągamy szczyt

A właściwie urokliwy płaskowyż :

Summertime 2013 ( 2 ).

Lato ma się ku końcowi, więc jeszcze parę obrazków z ostatnich letnich spotkań :

Brzydkie kaczątko -:) ( albinos ? )

Mały łabądek, chyba ma reumatyzm, bo tak wygrzewa nogę -:)

Jak to nad wodą bywa, zdarza się i czapla siwa :

Jaskółki na wierzbie :

A to dostojka ina, pierwszy raz przeze mnie napotkana :

Ciekawe pajączysko :

Szyszki sterczące do góry. To jodła koreańska :

A to okaz perukowca podolskiego :

Sentymentalny odlot !!!

Od lat nachodziło mnie wspomnienie pewnego miejsca w moich ukochanych Cieplicach, związanego z dzieciństwem i wczesno - młodymi laty.

Był to kompleks skał, które odwiedzaliśmy w ramach harcerskich zajęć terenowych, ale też docieraliśmy tam z kumplami zimową porą na nartach, od strony stawów podgórzyńskich.

Będąc teraz w latach raczej późno – młodych, za wszelką cenę chciałem to miejsce odnaleźć.

Zasięgałem języka gdzie się dało, ale padały różne lokalizacje, które oczywiście badałem przy okazji mych wypadów do Rodzinnego Miasta.

Niestety to nie było to ! -:(

Przywoływany z pamięci obszar, gdzie mógł znajdować się obiekt moich poszukiwań zakreśliłem na mapce ( na czerwono ).

Wiele się tam zmieniło przez te 55 lat.

Postępująca zabudowa osiedlami domków jednorodzinnych, wybudowanie wielkiego cmentarza przy ul.Krośnieńskiej, wchłonęły dawne pola, łąki i laski.

Przy okazji jednej z niedawnych wizyt w Cieplicach ( penetrowałem od strony dawnego osadnika Celwiskozy ) napotkany tubylec w wieku również późno – młodym, skonstatował, że pewnie chodzi o Morskie Oko, a to znajduje się w okolicy nowego cmentarza.

Eureka !

Jak mogłem w mych poszukiwaniach nie użyć tej nazwy ?

Wydawało mi się, że nazwa Morskie Oko związana była z lokalnym slangiem, używanym przez ówczesne moje pokolenie.

Nic bardziej mylnego. Pozostała ona nadal w narzeczu tubylców i nawet W Googlach ( które wiedzą wszystko -:) figuruje wraz z fotkami.

Teraz poszukiwania ruszyły z kopyta, choć pierwsze podejście ( zaznaczone na zdjęciu satelitarnym żółtym kolorem ) dało połowiczne rezultaty.

Owszem, znalazłem znajome mi skałki, a nawet szczątki ławeczki, która tam stała.

Ławeczka, owiana pewną tajemnicą, której zdradzać nie zamierzam -:)

Ale to jeszcze nie było Morskie Oko.

Dopiero drugie podejście ( w miejscu zaznaczonym na czerwono ), odsłoniło to czego szukałem.

A było to zaledwie ok .200 m od płotu okalającego cmentarz.

Victoria !!!

Ta pionowa skalna ściana ma ponad 20 m wysokości.

W dole porośnięty rzęsą stawik.

Myślałem, że to moja młoda wyobraźnia pozostawiła w pamięci dość monumentalny obraz tego miejsca.

Ale nie, jest takie duże jak zapamiętałem.

Z najwyższych skał, rozciąga się widok na Karkonosze :

A to zdjęcia Morskiego Oka znalezione w Google, w zimowej scenerii.

Brak liści na porastających to miejsce drzewach, ukazuje dokładniej skalistą formację.

Jeszcze wycieczka z minionej niedzieli. Kolejka wąskotorowa.

Powracam raz jeszcze do wycieczki z ubiegłej niedzieli, tym razem w kontekście kolejki wąskotorowej, jaką poruszałem się na trasie Zittau - Bertsdorf - Kurort Jonsdorf i Kurort Oybin.

Bardzo mnie ten wspaniale utrzymany " skansen " kolejowy podjarał.

Tym bardziej, że zabytki techniki są moim konikiem -:)

A tu w pełni funkcjonujący system ( infrastruktura stacyjek, tabor, wszelkie inne atrybuty komunikacyjnego szlaku kolejki wąskotorowej )

Wyruszamy z Zittau, gdzie oddzielna stacyjka mieści się w pobliżu dworca kolejowego.

Wagony z pomostami, na których można mieć full kontakt z przygodą podróży.

Tu stacyjka ( węzeł -:) w Bertsdorfie, gdzie trasa rozwidla się na Jonsdorf i Oybin.

Najczęściej - miejsce przesiadek .

Tu końcowa stacyjka w Kurort Oybin.

Przy stacyjce, malutkie muzeum, ukazujące przedmioty związane ze stuletnią historią tej kolei.

I wracamy do Zittau.